21:00 Εχουμε τελειώσει την δουλειά , εχώ τον απίστευτο όρχο του (ο τύπος ασχολείτει με τοrestoration παλιων στρατιωτικών οχημάτων, και έχει στην κατοχή του τουλάχιστον 10 από αυτά το ένα καλύτερο από το άλλο.). Και ειμαι ηδη στον δρόμο για την επιστροφή. Ακόμη δεν ξέρω αν θα γυρίσω μέχρι την Αθήνα. Σκοπός μου ειναι να πάω όσο αντέχω και εκεί που θα κουραστώ θα την πέσω για υπνό. Γεγονός πάντως ειναι ότι ειμαι απίστευα άνετος. Αφού λοιπόν είμαι άνετος, στάση στην Καλλιθέα σε τοπικό δοκιμασμένο γυράδικο, και δύο σάντουιτς με γύρο εξαφανίστηκαν σε δευτερολεπτα, συνοδευόμενα από ένα μπουκάλι cola και δύο μπουκάλια νερό. Στο δρόμο ξανά και...
μερικά χλμ παρακάτω ταμπέλα για Θεσσαλονική με παράκαμψη από την Κασσανδρια. Σκέφτομαι ότι αυτό ειναι για άσχετους και ότι οι ντόπιοι συνεχίζουν κανονικά. Ελα μου όμως που 5-6 χλμ ποιο κάτω ειναι τα τοπικά γουρουνάκια και μου λένε ότι ο δρόμος ειναι κλειστός ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ. Επιστροφή λοιπόν και πάμε στην παρακαμψη η οποία ειναι ένα από τα ποιο κλειστά κομμάτια που έχω οδηγήσει ποτέ μου. 20 χλμ συνολικά με 100 μέτρα ευθείας. Τα υπόλοιπα ήταν όλα φουρκέτες (ααα, και τα τελευταια δυο χλμ ηταν μια ευθεια).
Φτάνοντας στα Μουδανιά, τα μάτια μου έχουν αρχίσει και πάλι να κάνουν τα δικά τους. Περνάει η σκέψη από το μυαλό μου να την πέσω στην Θεσσαλονικη για ύπνο και να συνεχίσω το πρωι, αλλα τελικά λέω να το αποφασίσω αυτό βλέποντας πως ειμαι στην τελευταία έξοδο της Θεσσαλονικής. Στην οποία έξοδο φυσικά τα μάτια ειναι μια χαρά. Για να έρθει ο Murfy μετά από 2 χλμ και να τα κάνει ΧΑΛΙΑ. Δεν έβλεπε πλέον τίποτα στα διόδια των Μαλγάρων. Σταματάω δεξια και τους βγάζω αποφασίζοντας να οδηγήσω χωρίς αυτούς για να ξεκουραστούν τα μάτια. Ψυχεδελεια μεγάλε....Αν έχεις μυωπία και βλέπεις τα φώτα της Ε.Ο. το βράδυ ειναι σαν τριπάκι με LSD.
23:10Φτάνω επιτέλους στον Κορινό και σταματάω. Τουαλέτα, γερό πλύσιμο τα μάτια, και κλείσιμο για κανένα μισάωρο να ξεκουραστουν. Νομιζα ότι μου πέταγαν σκουπιδάκια μέσα στα μάτια, και το να μην τα τρίψεις ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Μετά από μισή ώρα περίπου τα νιώθω εντάξει. Φοράω τους φακούς ξανά και όλα ΤΕΛΕΙΑ. Αυτή την φορά δεν το νόμιζα αλλά ήταν.
Παίρνω ένα καφέ και πιάνω κουβέντα με ένα νταλικίερη για τις εναλλακτικές των Τεμπών. Παρόλο που η συμβουλή του ήταν να πάω από Κοζάνη, έχω ήδη αποφασίσει να πάω από Αγιόκαμπο. Καθισμένος όπως ήμουν στο χορτάρι δίπλα στην μηχανή, ρίχνω μια ματιά στα τακακιά. Πίσω δεν είχα πλέον τακάκια. Ηταν ο δισκός με το σιδέρο!!! Αλλη μισή ώρα χαμένη να αλλάξω τακάκια εκεί, αλλά τουλάχιστον ευχαριστηθηκα τον καφέ και τΑ τσιγαρα.
00:05 είμαι στον δρόμο και μπροστά μου με περιμένει νυχτερινό στροφιλίκι στον Αγιοκάμπο. Τον προτίμησα γιατι τον τελευταιο μήνα τον έχω περάσει τον δρόμο 5-6 φορές και έτσι τον γνωρίζω.
Είχα μια εναλλακτική από την Ραψάνη για μια μικρή παράκαμψη περίπου 10 χλμ με χώμα πατημένο, αλλά φοβήθηκα τον νυχτερινό enduro και μάλιστα φορτώμένος και έτσι ακολουθησα την πεπατημένη.
Ειναι υπέροχο να περνάς από τέτοιο στροφιλίκι και ο δρόμος να ειναι ΟΛΟΣ δικός σου. Τα μοναδικά ζώντα όντα που συνάντησα ήταν μια αλεπού και δύο γάτες.
1:00 μπορεί να ήταν και 1:30 βγήκα στην Λάρισα.
Για εμένα το ταξίδι τελείωσε εκεί. Μπροστά μου είχα μια ατελείωτη ευθεία μέχρι την Αθήνα. Εμεινα στα 130 χλμ/ωρα, και απολάμβανα τις αναμνήσεις της ημέρας.
04:30 ήμουν στο γκαράζ μου
24 ώρες μετά είχα γυρίσει εκεί από όπου ξεκίνησα χωρίς να περάσω από το ίδιο μέρος
1640 χλμ έγραφε ο χιλιομετρητής
8 γεμίσματα περίπου 200 Ευρώ βενζίνες
20 ευρώ σε φαγητά
διόδια εχασα το μέτρημα
και 5:30 ξαπλωμενός να απολαμβάνω τον ύπνο μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου