ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ...

Ειναι μερικές μέρες που καλυτέρα να μην σηκώνεσαι απο το κρεβάτι. Αυτός ο πούστης ο Merfy εχει προβλέψει για τα πάντα.

Πεμπτη πρωί λοιπόν, μια μερά χάλια γενικώς διότι δεν ειναι ούτε Παρασκευή που τελειώνει η εβδομάδα αλλά ούτε και η αρχή της. Πεμπτη πρωί λοιπόν και κοιτάζω απο το παράθυρο να δω τι καιρό κάνει. Βρέχει, για την ακρίβεια ρίχνει καρέκλες. Γνωρίζοντας όμως ότι και πάλι έχουν απεργία λεωφορεία τρένα καράβια και αεροπλάνα, αποφασιζώ να πάρω την μηχανή μου για να κατέβω στην δουλειά.

Ξεκινάει η επιπονη διαδικάσια ντυσίματος. Cordures πάνω κάτω, ισοθέρμικα από μέσα πάνω κάτω. Αδιάβροχα από πάνω και κατεβαίνουμε στο γκαράζ. Κλειδι στην μίζα και το απαίσιο τικ τικ τικ της αδειάς μπαταρίας ακούγεται. ΠΟΥΤΑΝΑ BMW με τις περίεργες καλωδιώσεις σου.

Το αδιαβρόχο βγαίνει, το ίδιο και το μπουφάν. Βγάζουμε σέλες, βγάζουμε καλώδια, και δίνουμε ρεύμα απο το αυτοκινήτο. Η διαδικασία λοιπόν επαναλαμβάνεται ανάποδα. Βάζουμε μπουφάν, βάζουμε αδιάβροχο, βάζουμε γάντια.

Καβάλα στην μηχανή και οδηγάμε προς την γκαραζόπορτα. Την γκαραζόπορτα όμως που δεν ανοίγει. Χειροκίνητα λοιπόν και ο ιδρώτας πλέον κυλάει μεσα απο την φανέλα και ας έχει -2 έξω.

Με το βγαίνω απο το γκαράζ νιωθω το τιμόνι να κουνάει περίεργα. Σταματάω και κοιτάζω...ΣΚΑΣΜΕΝΟ ΛΑΣΤΙΧΟ μπροστά! Γαμώ την γκαντεμιά μου μέσα. Ο Μητσοτάκη να με ειχε φτύσει δεν θα τα πέρναγα ολα αυτα.

Επιστροφή στο γκαράζ. Ανάποδη διαδικάσια πάλι. Κράνος, γάντια, Αδιάβροχα, Μπουφάν, και ανεβαίνουμε πάλι στο σπίτι να αλλάξουμε ρούχα.

Κάτω στο αυτοκίνητο λοιπόν αφού έχουμε χάσει ήδη μισή ώρα και οι δρόμοι πρόλαβαν να γεμίσουν με αλλους ταλαίπωρους σαν και μένα, και ξεπαρκάρουμε γρηγορα γρήγορα να βγούμε απο το γκαράζ. Και τότε ακουγεται η λαμαρίνα που τρίβεται με τον τοίχο. Αποφάσισα να κάνω ενα υπέροχο tatoo στο δεξί φτερό μου.

....

Σήμερα δεν σηκώθηκα απο το κρεβάτι...ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ μέχρι να έρθει παπάς να με διαβάσει για την βασκανία