...
Σε όλη την Ελλάδα τα γουρούνια περπατάνε στα δύο πισινά τους πόδια, και φοράνε στολή, ενώ τα μοσχάρια συνήθως κάθονται στο κάθισμα ενός αυτοκινήτου και οδηγάνε μιλώντας στο κινητό. Μεταξύ Αιτωλικού και Αστακού, είναι διαφορετικά. Περπατάνε στα τέσσερα, και έχουν την κακή συνήθεια να στέκονται στην μέση του δρόμου. Πέντες παρέες συνάντησα συνολικά (μάλλον γυρίζαν από νυχτοπερπατήματα στα μπουζούκια), και όλα περπατούσαν στην μέση του δρόμου. Φρένα και κόρνα...οσο και να τους φώναζα «Στην άκρη ΖΩΑ», αυτά εκεί.
Εχει ξημερώσει για τα καλά, και η οδήγηση παραλιακά, από τον Αστακό, ώς την Πάλαιρο, είναι απλά σκέτη απόλαυση. Μου είχε λείψει γμτ, και τώρα το καταλάβαινα. Στην Βόνιτσα η ΜΩΤ έχει πέσει στα 94.71, πολυ παραπάνω από τον στόχο και έτσι χαλαρώνω λίγο μέσα στο χωριό για ένα τσιγάρο.
Περνώντας από την υποθαλλάσια, σκέφτομαι να κάνω άλλη μια αλλαγη. Αντί να στρίψω από την Πλαταριά, προς τα Σύβοτα, να μπώ από την Πάργα και να περάσω από την Πέρδικα, για να καταλήξω στα Σύβοτα που έχω το πρώτο μου ραντεβού. Η διαδρομή απλά μοναδική. Ολη η διαδρομή από την Πρέβεζα ως την Ηγουμενιτσά ειναι εξαιρετική, αλλά το κομμάτι της Πέρδικας πάντα μου άρεσε ιδιαίτερα.
9:25 έχω φτάξει στο εργοτάξιο. Ανασυγκρότηση, αλλαγή ρούχων, και τηλέφωνο στον πελάτη. Τον πελάτη που τελικά έφτασε στο εργοτάξιο στις 11:30. Δύο ώρες καθισμένος να περιμένω, να πίνω καφέ να ξαναπερίμενω...αλλά το σημαντικότερο, να αρχίσω να αγχώνομαι για το αν θα προλάβω να βγει όλη η διαδρομή. Η συζήτηση ευτυχώς κυλάει ομαλά. Συνέβαλε σε αυτό ότι λείπαν 3 γύναικες των ιδιοκτητών από την κουβέντα και έτσι 13:00 έχω τελειώσει τα πάντα, είμαι ντυμένος κανονικά, και καβάλα στο τριμπούρδελο μου, με προορισμό την Ηγουμενίτσα και συγκεκριμένα τα Goody’s….Η κοιλιά μου έχει αρχίσει και βαράει τα τύμπανα του πολέμου.
14:00 Χορτάτος και ευχαριστήμενος, έχω όρεξη πλέον για οδήγηση και αφού επιβεβαιώνω το ραντεβού μου με τον πελάτη από την Χαλκιδική, ξεκινάω να μπω Εγνατία σε ένα κομμάτι που δεν το έχω κάνει ποτέ μου. Μετά τα 490 μέχρι την Ηγουμενίτσα, με περιμένουν άλλα 460 μέχρι την Κρυοπηγή της Κασσάνδρας.
Ας τον τρελό στην τρέλα του, λενε, και έχουν δίκιο. Ωραίος δρόμος η Εγνατία, αλλά από κάποια στιγμή και μετά αρχίζεις και βαριέσαι, και εγώ όταν πέρναγα τα Ιωαννινα ήδη είχα βαρεθεί. Η ταμπέλα ΜΕΤΣΟΒΟ, εμφανίσητηκε μπροστά μου σαν από θαύμα, και η απόφαση πάρθηκε...Βγαίνουμε από την Εγνατία, και παίρνουμε τον Ε90, να ευχαριστηθούμε οδήγηση. Η απαλή δροσούλα που ένιωθα μέχρι εκείνη την στιγμή, μετατράπηκε σε ΚΡΥΟ...γμτ γμτ γμτ! Μιλάμε για πολύ κρύο. Ηθελα να σταματήσω για τσιγάρο, αλλά λέω ας να κατεβούμε στο κάμπο πρώτα.
Συνέχισα με κομμάτια της Εγνατιας και κομμάτια του Ε90 φτάνοντας μέχρι την Βέροια, όπου και σταμάτησα για ένα καφέ στα όρθια, και ενα δυο πεντα τσιγάρα. Το χρώμα γυρισε στο προσώπο μου, αλλά για κάποιο ανεξηγητο λόγο, αρχισαν να με ενοχλούν οι φακοί επαφής. Σκέφτηκα να βγάλω την διαδρομή μέχρι την Χαλκιδική με αυτούς, αφού η ενόχληση ήταν μικρή, και εκεί να άλλαζα με γυαλιά (γαμω την γκαβομάρα μου μέσα). Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να ειμαι χέστης και να πάω να κάνω την επέμβαση στα μάτια για την μυωπία.
Μπαίνοντας στον περιφερειακό της Θεσσαλονικής, τα μάτια άρχισαν να θαμπώνουν άσχημα σε σημείο που να μην μπορώ να δω στα 50 μέτρα μπροστά μου. Ανησυχησα άσχημα. Ανοιγόκλεισα αρκετές φορές τα μάτια μέχρι να δακρύσουν και έτσι καθάρισε η όραση μου. Ηξερα ότι την βγάζω μέχρι την Χαλκιδική αλλά όχι παραπάνω.
18:00 είμαι στην Κρυοπηγή. Κάτι στάσεις για βενζίνη, κάτι ένα τσιγάρο. Αγχωμένος που άργησα. Τηλέφωνο στον πελάτη μου και μου λέει ότι θα καθυστερήσει μια ώρα...
Ετοιμάζομαι να βγάλω τους φακούς επαφής και τότε καταλαβαίνω ότι ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. Το πρωί στην βιασύνη τα άφησα πάνω στον πάγκο του γκαράζ. Σκασίλα μου. Ξαπλώνω πάνω στην σέλα μου και την πέφτω για ύπνο. Πόσο δυναμωτική μπορεί να είναι μισή ώρα ύπνου? Ξύπνησα και ημουν σαν να μην είχα ταξιδέψει καθόλου και ας είχα ήδη στην πλάτη μου (μάλλον στον κώλο μου καλύτερα 950 χλμ. Λίγο φυσιολογικό ορό στα μάτια και ήμουν τέλεια. Η τουλάχιστον έτσι πίστευα...
...συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου