36ωρο MOTO GUZZI 2009

36ωρο by Caesarsk aka Σοφιανός aka Μπαμπης ο Σουγιας aka Τρέλος aka…

Πέμπτη 14 Μαϊου 2009…μολις κατάλαβα ότι το 12^ο 36ωρο τελείωσε και για εμενα. Όχι δεν δουλευω με χρονοκαθυστέρηση ούτε με διαφορά φάσης, απλά λόγω φόρτου εργασίας για εμένα τα χιλιόμετρα ξεκίνησαν την Παρασκευή το πρωί και τελείωσαν την Τετάρτη το μεσημέρι!!!.

Από νωρίς είχε φανεί ότι θα ήταν διαφορετικό το φετινό οδοιπορικό. «Μάγκες δεν θα έρθω φέτος, μαζεύω λεφτά για το καλοκαίρι», μου είχε ανακοινώσει εν μέσω τσιπουρων και μεζέδων ο γνωστός παππούς (Tai)… Όχι ρε γαμώτο ο Tai θα λείπει, θα έχω μαζί μου μόνο τον Trooper (Γιώργος), που θα με τρελάνει στις στάσεις για τσιγάρο. Τον DimZab (Δημήτρης), που για να μιλήσει πρέπει να του ρίξεις ευρώ στο κερματοδέκτη και ποιος κουβαλάει κέρματα όλη την ώρα. Τον Npat (Νικος), που όταν πηγαίνει χαλαρά στην βροχή οι υπόλοιποι μαζευουμε ανταλλακτια από τις μηχανές από τα χαντάκια αν προσπαθήσουμε να τον ακολουθήσουμε…Γαμωτ…Γαμωτ…Γαμωτ… κατά Joe Bar Team. Τουλάχιστον μπορούμε να οδηγάμε όλοι μάζι αφού οδηγικά ταιριάζουμε…Όχι ρε γαμωτο, ξέχασα τον Cpt. Haddock (Ηλια), τον κουλό της παρέας!!!!! Το μηχανάκι του (μηχανάκι όχι μοτοσυκλέτα γιατί ως γνωστόν οι Αγγλοι δεν παράγουν μοτοσυκλέτες), όταν στρίψει πάνω από 0,34 μοίρες τον γυρνάει αυτόματα στο κάθετο…αλλιώς δεν εξηγήται!!! Θα έχουμε και τον Bikerted (Θοδωρή), που δεν τον ξέρω καθόλου σαν οδήγό αλλά τουλάχιστον κάνει καλή παρέα… Αντε να δουμε τι θα μας βγάλει φέτος αυτό το 36ώρο…

Πέμπτη 7 Μαϊου 2009.

Το περασμένο βράδυ στην ενημέρωση πήραμε την διαδρομή, Κατάλαβα ότι είναι στην Πελλοπόνησο αλλά δεν κοίταξα τίποτα παραπάνω. Τις δυο τελευταιες εβδομάδες είμαι σε συνεχόμενα ταξίδια και δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το 36ώρο. Δεν έχω δει τι έχει γραφτεί σε φόρουμ, δεν έχω μιλήσει στο τηλέφωνο με κανέναν. Ειμαι τελείως εκτός κλίματος και ακόμη και στην ενημέρωση σκεφτόμουν ότι μπορεί τελικά το Σάββατο το πρωί να μην πάω καθόλου στην εκκίνηση. Τα προβλήματα στην δουλεία αρκετά και το μυαλό σε 30 διαφορετικά πράγματα. Δεν περισσεύει καθόλου χώρος μέσα στο κεφάλι για σκέψεις 36ωρου και σκέψεις όδήγησης. Δεν βαριέσαι δεν θα πάμε φέτος, θα πάμε του χρόνου! Ολες αυτές οι σκέψεις γυρνάνε στο κεφάλι μου την ώρα που ετοιμάζω τις βαλίτσες της μηχανής για ένα ταξίδι αστραπή (λόγω δουλειάς) στην Πρέβεζα την επόμενη μέρα.

Που να τρέχεις τώρα…Εχεις και 800 χιλιόμετρα σήμερα να κάνεις…Αστο ρε φίλε. Εκείνη την ώρα χτυπάει το κινητό μου. Δευτέρα πρέπει να φύγεις για Βόρειο Ελλάδα. Είναι επείγον και την Δευτέρα το απόγευμα πρέπει να είσαι στην Καβάλα. Τρίτη πρωί στην Κομοτήνη και την Θάσο, και Τετάρτη πρωι στην Θεσσαλονική… Τι λέτε ρε σεις;;; Ο Σοφιανός είμαι. Όχι ο Zuperman (είναι ενας συνδυασμός του Superman και τoυ Zorro…πετάει φοραει μαυρη στολή, εχει ακτινες Χ στα μάτια του, και κάνει ένα Ζ με το σπαθί του στους ηττημένους αντιπάλους του). Τελείωνω το δέσιμο με τους ιμάντες και κλειδώνω το γκαραζ και πάω να την πέσω για ύπνο…Το πρωι έχω πρωινό ξύπνημα για να ξεκινήσω νωρίς…

Παρασκεύη 8 Μαϊου 2009

Περνάω μπρόστα από το ΣΕΑ Αντιρρίου και εικόνες από το περσινό 36ωρο με το παιχνίδι του περνάνε από τα μάτια μου. Μετά τις ανηφόρες φτάνω στα φανάρια του Μεσσολογγίου. Ασυναίσθητα λίγο παρακάτω στρίβω προς Αιτωλικό με κατεύθυνση προς Αστακό. Στον Αστακό σταματάω στον ανεμομυλο και τραβάω φωτογραφία…Τι κάνεις ρε μεγάλε;;; Το περσινό τελείωσε και δεν είσαι υποχρεωμένος να φωτογραφίζεις έναν ασχετο ανεμόμυλο. Συνεχίζω την διαδρομή του 11^ου και φτάνω Βόνιτσα. Σταματάω στην άκρη για τσιγάρο. Δεν μπορεί να σου συμβαίνει αυτό. Γιατι κάνεις ξανά τα περσινά; Το τσιγάρο τελειώνει και όλα ξεκαθαρίζουν μπροστά μου μέσα στον γαλάζιο καπνό του τσιγάρου. Βλέπω εικόνες από κάστρα. Σιγά μην είδες και την Παναγία πάνω σε τέσσερα άλογα. Κάτσε καλά ρε Σοφιανέ, έτσι ξεκίνησαν και κάποιοι άλλοι και κατέληξαν στο τρελάδικο. ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΡΕΛΑΔΙΚΟ ΠΑΡΑ ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ. Ναι αυτό είναι…Συνδρομο στέρησης λέγεται και εγώ είχα όλα συμπτώματα, και ενδείξεις. Η απόφαση πάρθηκε εν θερμώ. Το πρωί θα είμαι στην εκκινηση ότι και αν γίνει. Και την Δευτέρα θα είμαι στην Καβάλα!...!...!

Φτάνω πίσω στην Αθήνα κατά τις 7 το απόγευμα. Ολη η διαδρομή της επιστροφής κύλισε με σκέψεις για την αυριανή μέρα και προγραμματισμό των εργασιών για να τα προλάβω όλα και να κοιμηθώ και λίγο. Τα πάντα είχαν μπει στο πλάνο εργασιών και είχαν ταξινομηθεί ανά ώρα. Παρκάρω την μηχανή στο γκαράζ και ανεβαίνω στο σπίτι να αλλάξω και να ξεκινήσω τις δουλειές του 36ωρου. Ελά μου όμως που το τηλέφωνο πάντα χτυπάει τις χειρότερες στιγμές!!!

«Σοφιανέ, χρείαζομαι την βοηθεία σου», ακούω στο ακουστικό την γνώριμη φωνή του άχρηστου και κουλού οδηγού, φίλου μου Δημήτρη. Είχε πέσει πριν από 2 μήνες και είχε κάνει ένα μικρούλι βαβα στο πωπουλίνι του…Αλλά η γριά γκρινιάρα ακόμη γκρινίαζε ότι πονούσε και όλοι οι φιλοι του τον βοηθούσαμε όπως μπορούσε ο καθένας. Δεν θα γινει καλά όμως θα πληρωσει για όλα σε όλους.

«Αυριο θα έρθει κάποιος να δει την μηχανή και η μπαταρία τα έπαιξε, θα μου φέρεις τον φορτιστή να την φορτίσω λίγο για να πάρει μπροστά;», συνέχισε. «Ρε Δημήτρη, το πρωί παίρνω εκκίνηση για το 36ωρο και ακόμη δεν έχω δει την διαδρομή». «Καλά ρε συ, και εγώ θα εχω στο μυαλό μου ότι ζητησα βοηθεια από ένα φίλο και αυτός δεν μου την έδωσε. Επίσης πονάω πολύ και εσείς θα διασκεδάζετε στο 36ωρο. Δεν έχω λεφτά και έχω να θρέψω τα 14 παιδιά μου. Φερτο όχι για μένα αλλά για την φουκαριάρα την μάνα μου που είναι εδώ στην Αθήνα και δεν φεύγει για το νησί αν δεν πουλήσω την μηχανή». Δεν άντεξα άλλη γκρίνια. Ειμαι και ψυχοπονιάρης. Λυπήθηκα και την μάνα του που τον ανέχεται ένα μήνα τώρα (35 χρόνια τον ανέχεται αλλά τελοσπάντων). «Καλά», του λέω, «σε μισή ώρα θα είμαι εκεί».

Τελικά 23:00 είμαι πίσω στο σπίτι. Ξεκινάω τις προετοιμασίες. Εχουν αλλάξει τα δεδομένα, οπότε θα κάνω τα απολύτως απαραίτητα. Πρώτα βγαίνω μια βόλτα και μετράω τις αποκλίσεις του κοντέρ μου. Μετά τακτοποιώ στις τσάντες τα απολύτως απαράιτητα (ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ). Βάζω δυο μπλούζες και εσωρουχα σε μια τσάντα. Παίρνω μαζί μου λάδια για να κάνω αλλάγη στο ξενοδοχείο, αφού πλέον δεν προλαβαίνω να αλλάξω λάδια. Βάζω φωτογραφική μηχανή και μπαταρίες και τους χάρτες στο tank bag. Θα κοιτάξω την διαδρομή το πρωί στην εκκινηση σκέφτομαι. Και έτσι στις 01:45 είμαι πλέον στην αγκαλιά του Μορφέα…( προσοχή δεν είναι gay ιστορία…στην Ελληνική μυθολογία ο Μορφέας είναι ο θεός του ύπνου)…

Σάββατο 9 Μαϊου 2009 (Επίσημη εκκίνηση 12^ου 36ώρου)

06:30 έχω ήδη ξυπνήσει και πηγαίνω προς το Terra Verde. 07:30 είμαι στον χώρο της εκκίνησης και ήδη αρκετοί είναι εκέι. Η Παρέα μαζεύεται και ξεκινάει ο στρατηγικός σχεδιασμός. Κύριοι, χαλαρά και με ρυθμό. Αν ο Cpt. Haddock μείνει πίσω, κάντε την χάρη και περιμένετε για λίγο. «Ρε παιδιά δεν έχω διαβάσει καθόλου την διαδρομή, μπείτε μπροστά…». 07:50 παίρνουμε εκκίνηση και κατευθυνόμαστε προς Ελευσίνα τελείως διαφορετικά από ότι συμφωνησαμε…ΟΧΙ ΧΑΛΑΡΑ!!!! Δεν βλέπω κανένα μας όμως να μας χαλάει. 08:20 είμαστε στο Κάστρο της Ακροκορίνθου. Πρώτη φωτογραφία και αρχίζει κουβέντα…

Trooper: Τσιγάρο θα κάνουμε;

Caesar: Ρε μλκ μιση ώρα οδηγάμε μόνο, Σιγά μην φάμε και σάντουιτς

Trooper: Σαντουιτς δεν θέλω ρε συ, αλλά ένα τσιγάρο μπορούμε

Νpat (ανάβοντας τσιγάρο): Αντε ας κάνουμε ένα είμαστε άνετοι

Caesar: Αρχίσαμεεεεεεεε

DimZab (μιλήσε χωρίς κέρμα): Παιδιά Επαρχιακό Χαλαρά ΚΤΜ Δεν Ξερω (είπαμε μιλήσε αλλά μην το παραχέσουμε κιόλας)

Αυτό το παιδί ακόμη και καλημέρα να σου πεί έχει μια φάτσα σαν να είναι έτοιμος να σε δείρει…Με τρομάζει μερικές φορές…

Ο Cpt Haddock λίγο παραπέρα έχει κάτσει σε ένα βράχο στην στάση του λωτού και αυτοσυγκεντρώνεται. Ακατάληπτοι ήχοι βγαίνουν από το στόμα του σαν μουρμουρητό, και αν προσέξεις καλά, δεν ακουμπάει ακριβώς πάνω στον βράχο αλλά…

…ιπταται ελάχιστα εκατοστά…Κοιταζομαστε μεταξύ μας οι υπόλοιποι, και αποφασίζουμε χωρίς λόγια, να μην το σχολιάσουμε καθόλου…Ηλίας είναι αυτός.

Ξαφνικά σηκώνεται πάνω, φοράει το κράνος, γάντια, καβαλάει την μηχανή και λέει: «Ειμαι έτοιμος πάμε».

Σε δευτερόλεπτα, ξαφνιασμένοι είμαστε όλοι πάνω στις μοτοσυκλέτες μας φορώντας πλήρη εξάρτηση, οι κινητήρες παίρνουν μπροστά…και ο trooper εκείνη την στιγμή με αργές κινησεις (όπως σε slow motion στον κινηματογράφο), σηκώνει το κράνος του για να το φορέσει. Νομίζεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει για λίγο βλέποντας τον να φοράει τα γάντια του…Ξαφνικά σαν να γυρισάμε στην πραγματικότητα βλέπω στο ρολόι ότι πέρασαν 15 λεπτά και όχι 15 δευτερολεπτα…Ξεκινάμε με τον Ηλία μπροστά την κατάβαση και…

…Η μηχανή του Ηλία στρίβει… Είμαι σιγουρος ότι όλα αυτά που βλέπω είναι αποτελέσματα της κούρασης των τελευταιων εβδομάδων. Δεν μπορεί να συμβαίνουν. Βγαίνουμε στην έξοδο στο Κιάτο και ανηφορίζουμε με κατευθυνση προς Στυμφαλία. Ο δρόμος στενεύει και είμαστε πλέον σε επαρχιακό δίκτυο, το φυσιολογικό για 36ωρο. Ο Ηλίας συνεχίζει μπροστά με τον ίδιο ρυθμό και το Triumph στρίβει με τον Ηλία οδηγό…Πλαγιάζει σε όλες τις στροφές, οι γραμμές του είναι αψογες, και δεν βλέπω διορθωσεις με τα φρένα του…

Ειμαι πλέον σιγουρος. Η δεν είναι ο Ηλίας, αλλά ο σωσίας του, ή έχει πουλήσει την ψυχή του για να μάθει να οδηγάει σωστά, ή βρήκε ένα ζευγάρι χέρια σε προσφορά στο ebay (κατά npat) και τα πήρε χωρίς δευτερη σκέψη. Η απόκάλυψη της ημέρας είναι η οδηγηση του Cpt. Haddock. Ο Δημήτρης από την άλλη παρόλο που με το ΚΤΜ είναι η πρώτη του βόλτα συνεχίζει χωρίς κανένα πρόβλημα. Ο trooper δεν μπορεί να βρεί ρυθμό… Τελικά είχε δικιο σε καποια συζητηση ενας φίλος. Η παρεα οδηγικα είναι ένα ισοζύγιο. Πρέπει να μένει παντα σταθερο. Αν ανεβεί κάποιος στις χρεώσεις πρέπει να πέσει καποιος στις πιστωσεις!!! Ετσι και σε εμας. Ανεβηκε ο Ηλιας, για να κρατησουμε σταθερό το ισοζυγιο είχαμε πέσει εγώ και ο trooper. Για τον δευτερο δεν ξερω τι συνέβαινε, εγώ όμως δεν μπορούσα να πιάσω ρυθμό με τίππτα. Μην αγχωνεσαι σκέφτικα. Θα ερθει σιγα σιγα…Αφού βρίσκομαι πίσω, δεν χρείαζεται και δεν παρακολουθώ την πλοηγηση καθόλου. Προσέχω μόνο την μέση ώριαία για να ειμαι μέσα στους χρονους που εχω βάλει στοχο, και θαυμάζω όσο μπορω το τοπίο κατεβαίνοντας προς Μεσινο και Φενεο. Καταπληκτική διαδρομή που οσες φορες και να την περάσω, από οποια μεριά και αν κατεβώ προς τον Φενεό πάντα εντυπωσιαζομαι και πάντα θα βρω ένα κομματι που δεν ειχα δει…

Ο Ηλίας μπροστά συνεχιζει με τον καταπληκτικό ρυθμό του. Τελικα δεν ηταν παρωδικο. Λοιπον είμαι σίγουρος ότι εχει στην Ακροκόρινθο κάτι έκανε. Δεν μπορεί…Θα ζητήσω στον τερματισμό ντοπινγκ κοντρολ φυσικό και υπερφυσικό!!!!

Περνώντας την Κλειτορια σκηνές από το περσινό 36ώρο περνάνε μπροστά μου και θυμάμαι ότι ο Tai δεν είναι μαζί μας φέτος. Είναι όμως ο Θοδωρής. Πραγματικά άξιος αντικαταστάτης του παππού εκτός της ηλικίας φυσικά. Πάντα χαμογελαστός, πάντα ηρεμος και πάντα γρηγορος… Βγαίνουμε αρκετα γρήγορα στον 111 και η μέση ωριαία είναι αρκετά ποιο πάνω από αυτό που είχα στο μυαλό μου ώστε να είμαστε άνετοι ολη την μέρα. Με το που ποιάνουμε μια ευθεία βλέπω δεξιά πανώ των Guzzaiων. Ωραια πρέπει να είναι το σημείο για στάση που έλεγαν με την προσφορά της Coca-Cola….Σταματάμε κάτω από τα δέντρα σε ένα καταπληκτικό περιβάλλον και ψάχνω να βρω τα κοριτσια της Coca-Cola με τις μίνι φουστιτσες και τα ξεκούμπωτα πουκάμισα ξεχειλίζοντα από προσόντα (αντε στην χειρότερη περίπτωση βρεγμένα μπλουζάκια). Κοιτάζω αριστερά δεξιά και τα μοναδικά θηλυκα είναι οι μοτοσυκλέτες, οι φωτογραφικες (λογω άρθρου), και τα θηλυκα σπουργιτια στα κλαδια των δέντρων. Ενας μουσάτος Guzzαιος με ένα ψυγειο παγωμένα αναψυκτικά. Τουλάχιστον ανταμειφθήκαμε με το εξαιρετικό μέρος για την δροσερή στάση και μετά από λίγη ωρα (αν εξαιρέσουμε φυσικά τον χρονο του trooper για να ντυθεί) είμαστε ξανά στον δρομο μηπως και προλάβουμε το αυτοκινητο με τις θηλυκες υπαρξεις που χαιρετούσε o Cpt Haddock. Δυστυχώς όμως σχεδόν αμέσως στριψαμε προς Πύργο στο χωριό Πανόπουλος, και περάσαμε άλλη μια ομορφη οδηγικά διαδρομή χωρίς τις βαρετές πριν την Κυπαρρισια ευθείες. Ακομη δεν έχω διαβάσει καθόλου χάρτη και Roadbook αλλα πλέον βρίσκομαι σε αρκετά γνωριμα μέρη και έτσι τολμάω να μπω μπροστά. Στην Κυπαρρισια φτάνουμε γρήγορα στο κάστρο και τραβάμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Καθυστερουμε χαρακτηριστικά μέχρι να ντυθεί ο Γιώργος και ξεκιναμε για τον πιο γλιστερο δρόμο της Ελλαδας. Το ανατολικότερο παράλιο του νομού Μεσσηνίας. Πανεμορφες παραλίες, όμορφες στροφες και γλιστερος δρόμος που θέλει πολλή προσοχή!!!

Περνάμε μέσα από τα Φιλιατρα και δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό για μια στάση για φωτογραφία ολη την ομάδα μπροστά στον πύργο του Αιφελ. Αλλωστε πότε θα ξαναπεράσει το 36ώρο από το Παρισι!!!!...

Ειμαι πλέον μπροστά και έχω βρει ρυθμό. Ανοιγω λίγο περισσοτερο τον ρυθμο της ομάδας αφού βλέπω ότι ακολουθεί άνετα και έτσι περνώντας από Γαργαλιάνους καταλήγουμε αρκετά γρήγορα στην Πύλο. Γρήγορη φωτογραφία στην είσοδο της πόλης και χωρίς στάση συνεχίζουμε προς Μεθώνη όπου και εκεί δεν σταματάμε γιατι για την στάση μας θέλαμε λίγη σκιά, συνεχίζοντας προς Κορώνη. Τελικά η ανάγκη του θέλω υπερτέρησε του πρέπει και έτσι σε ένα πάρκινγκ ανάμεσα στην Μεθώνη και την Κορώνη κάναμε την δευτερη μεγάλη στάση της ημέρας. Εκεί ήρθε η δεύτερη αποκάλυψη του 36ώρου…Ο Δημήτρης (Dimzab ντε ακομη να το μάθετε???), άλλαξε μηχανή, και αλλάξε και ψυχολογία και χαρακτήρα!!! Γελάει, μιλάει και είναι η ψυχή της παρέας. Τι εγινε ρε γαμωτο φέτος; Είναι ο Ερμης ανάδρομος, η Αφροδίτη στον Κρονο ή απλα ζω σε μια παράλληλη πραγματικότητα με τους αντίθετους χαρακτήρες;;;

Εχοντας περάσει και την Κορώνη κατευθυνόμαστε προς Μεσσήνη και τελικό προορισμό το Κάστρο της Καλαμάτας. Ο ρυθμός συνεχίζει να είναι αρκετά γρήγορος και λίγο πριν την Μεσσήνη παραλίγο να γίνει το λάθος. Την ώρα που περνάω ένα 36ωριτη μπροστά μου είναι ένα τρίκυκλο που σέρνει ένα άλογο από πισω. Τελευταία στιγμή το άλογο αποφασιζει να αλλάξει τις γραμμές του με αποτέλεσμα να πέσω στα φρένα και να αναγκάσω τον 36ωριτη να κάνει το ίδιο με μεγάλο κίνδυνο και για τους δύο. Περιμενα λίγο παρακάτω να του ζητήσω συγνώμη και έτσι συνεχίζουμε μέχρι το κάστρο της Καλαματας. Είναι η πρωτη φορά από το πρωι που κοιτάζω το ρολοι και είναι πολύ νωρίς. Όλα είναι παράξενα σε αυτό το 36ωρο τελικά. Ειμαι σιγουρος ότι θα ειμαι στο ξενοδοχειο πριν σκοτεινιάσει…κάτι δεν μου κάθεται καλα!!!...

Ειμαστε στο κάστρο της Καλαμάτας λίγο μετά τις 18:00. Ο χρόνος πλέον είναι με το μέρος μας και είμαι σίγουρος ότι θα μπορέσω να κάνω μπάνιο, θα φάω κανονικά, και θα απολαύσω μπυρίτσα στην βεράντα του ξενοδοχείου… Περνάμε το τελευταιο κομμάτι προς τον Πύργο με τον Ηλία μπροστά να ανοίγει (απιστευτο) και 19:00 είμαστε στα Κρέστενα και ακολουθουμε τυφλά τις ταμπέλες προς Αρχαια Ολυμπία…Μα αυτή η ταμπέλα γράφει Ολυμπία και όχι Αρχαία…Λάθος είναι πρέπει να συνεχίσουμε ευθεία αλλά 2 χιλιόμετρα παρακάτω και αφου περνάμε μέσα από χωράφια είμαι σιγουρος ότι ο δρομος είναι λάθος. Γυρνάμε πίσω και παίρνουμε τον σωστό δρομο…Ο Trooper όμως παρόλο που η μερα τελείωσε ακόμη ρυθμό δεν βρήκε…Φτάνουμε στο φράγμα του Αλφειού και για άλλη μια φορά οι εικόνες από το περσυνό 36ωρο περνάνε μπροστά μου. Παρολίγο το λάθος στο γεφυράκι της αλλαγής και μετά από λίγη ώρα είμαστε πλέον στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου!

Αφού παρκάρουμε και πριν μπούμε μέσα πάω να βρω τον Γιώργο.

«Τι έχεις πάθει σημερα ρε μλκ;;», τον ρωτάω.

«Δεν ξέρω μου λέει, είναι σαν να ξέχασα να οδηγάω. Σαν να ήρθε ο Cpt Haddock και να μου έκλεψε τα χέρια χτες το βράδυ.». Κοιτάμε και οι δυο προς την μεριά του Ηλία και είμαστε σίγουροι πλέον ότι κάτι έκανε. «Εχω ιδέα», του λέω. «Κάνουμε μπάνιο και ραντεβού σε μιση ώρα στην απόμερη γωνία της βεράντας. Επειδή θα κρατάω κάποια πράγματα φέρε και δυο μπύρες. Και πρόσεξε μην σε ακολουθήσει κανείς. Θέλω μυστικότητα και εχεμύθεια».

Τριάντα λεπτά και κάτι ψιλά αργότερα βλέπω τον Γιώργο να έρχεται εχοντας στα χέρια του τέσσερις μπύρες. «Τι είναι αυτά ρε συ;» τον ρωτάω. «Δεν μου είπες να σου φέρω δύο μπύρες;» μου απαντάει, «ε, και άλλες δυο για εμένα». Μερικές φορές νομίζω ότι πρέπει να εξηγώ τα πάντα σε αυτόν τον Νεατερνταλ σαν να είναι εξάχρονο. Τι να κανω που είναι φίλος όμως. Σιγουρευόμαστε ότι δεν είναι κανείς τριγύρω, δεν ακούει κανείς, και βάζω το tankbag πάνω στο τραπέζι. Βγάζω από μέσα κάτι πλαστελίνες της κόρης μου και αρχίζω να πλάθω μια κούκλα. Ο Γιωργος με κοιτάζει απορήμενος και με ρώταει, «τι είναι αυτό ρε συ;». «Αυτά μου τα εμαθε ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από το Τσιμπουτί, όταν από την βαρδυα του την βράδυνη σχολούσε» του απαντάω. Από το απορημένο και αγελαδινό βλέμμα του κατάλαβα ότι δεν κατάλαβε…Είπα να το πω με το δικό του τρόπο. «Αυτό κούκλα Ηλίας. Αυτά χέρια Ηλίας. Εγώ και εσύ μαγικά χάσει ικανότητα έρθει εσένα ΟΥΓΚ». Κατάλαβε και έτσι συνέχισα. Εβγαλα δύο χαρτάκια και έγραψα στο ένα Ηλία στο άλλο Γιώργος. Του ζήτησα να κολλήσει το Ηλιας στην κούκλα και το Γιώργος να το κρατήσει στο χέρι του σφιχτά. Ειπα τα μυστικά λόγια και εβγαλα δυο βελόνες του πλεξιματος της γιαγιάς μου από το tankbag τις οποίες καρφωσα στα χέρια της κούκλας. Επειτα τον ξεμάτιασα και τον εφτυσα τρεις φορές.

Και τότε είδα την καταστροφή. Ο Αχρηστος, ο Ασχετος, ο Απεριγραπτος, εκτός από ότι ξέχασε να οδηγάει ξέχασε και να διαβάζει!!! Είχε κολλήσει το όνομά του στην κούκλα και κράταγε το ονομα του Ηλία στο χέρι του. Ημουν πλέον σιγουρος ότι δεν τον έσωζε τίποτα. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω ότι το πρωί θα του δώσω λίγο από τον μαγικό ζωμό που είχα πιει πέρσυ. Αλλά στο τραπέζι τα πρόσωπα ήξεραν ότι πλέον δεν υπήρχε γυρισμός. Ο Γιώργος το είχε χάσει. Το δείπνο κύλισε στην μούγγα και ο μόνος που είχε κέφι, παράλογο κέφι και όρεξη, ήταν ο Ηλίας. Εκανε κόλπα με τα ποτήρια και τα μπουκάλια της μπύρας και ήμουν σίγουρος ότι είχε πάρει και τα τελευταία αποθέματα ικανοτητων του Γιώργου. Μια λάμψη τον ελουζε σαν ένα αποκοσμο φως να έπεφτε πάνω του…

Το βράδυ πέρασε για άλλους ησυχα, και άλλους στριφογυρνώντας στο κρεβάτι τους από τους εφιάλτες. Ο Δημήτρης συνέχισε την λογοδιαρροία και τα χαμόγελα. Τελικά το 12^ο 36ωρο είναι το ανάποδο 36ωρο. Η διαδρομή ευκολή. Στο ξενοδοχείο νωρίς. Αυτοι που ξέρουν να οδηγάνε δεν μπορούν και οι κουλοί πανε σαν τον Stoner τηλεκατευθυνομενο. Δεν ξέρω πλεον τι να πω. Το πρωί είμαστε όλοι στην ώρα μας στο πρωινό και ενώ όλοι τρώμε και πίνουμε καφέδες ο Γιώργος είναι σε μια γωνία μαζεμένος, μιλάει χαμηλόφωνα στο τηλεφώνο και πίνει ρακόμελα από ένα ποτηράκι ενώ στο άλλο χέρι κράταει ένα ποτήρι μπύρας. Τον έχει πάρει ο κατήφορος και η στάση του σώματος του δείχνει ότι έχει παρατήσει τις προσπάθειες. Το παίρνω παραπέρα και χρησιμοποιώ τον μοναδικό τρόπο που ξέρω για να τονώσω το ηθικό καποιου. Γρηγορα και δυνατά χαστούκια να συνέλθει. Ξυπνα ρε ….τους έχεις…τους έχεις…τους έχω είπε χαμηλόφωνα και χωρίς να προσπαθήσει να με πείσει.

Καταφέρνουμε και τον βάζουμε στην μηχανή στις 08:45 και ξεκινάμε. Φτάνουμε Κρέσταινα όλοι μαζί και ανηφορίζουμε προς Ανδρίτσαινα. Εχω αρχίσει και ξεχνάω τον κουλό και βλέπω το καμμένο τόπιο της περσυνής φωτιάς. Εχει καταστραφεί ένα από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδος. Ένα τοπίο το όποιο τα παιδιά μας δεν θα μπορέσουν να το θαυμάσουν. Φτάνοντας στην Ανδρίτσαινα βρίσκω τους Npat, Cpt. Haddock, και Bikerted να περιμένουν. Ο Γιώργος πουθενά. Μετά από λίγο εμφανίζεται ο Dimzab και μετά από μισή ώρα έρχεται ο Trooper. «Μαγκες συνεχίστε. Μου είναι αδύνατον να οδηγήσω.Δεν θα μπορέσω να το βγάλω και θα σας καθυστερήσω πολύ», είπε πριν καν βγάλει το κράνος. Παρόλες τις προσπάθειες να τον πείσουμε αυτός εχει πάρει τις αποφάσεις του και έτσι από την Μεγαλόπολη θα συνεχίσει προς Αθήνα. Το 36ωρο έχει τελειώσει για αυτό από την περασμένη μέρα.

Ξεκινάμε με αρκετη καθυστέρηση αλλά χωρίς αγχος. Αφού χτες τελείωσαμε 19:00 αντε σήμερα με 100 χιλιόμετρα παραπάνω να τελειώσουμε 20:00 με 21:00. Σταμάταμε στην Καρύταινα για την φωτογραφία και συνεχίζουμε χωρίς διακόπη την διαδρομή. Περνάμε το κέντρο της Μεγαλόπολης και στην Κάτω Ασεα μας περιμένει φίλος εκτός 36ώρου που θα μας ακολουθήσει όσο αντέχει. Εχει παραγγείλει καφέδες και τοστάκια και έτσι άλλη μια μισάωρη στάση εκεί. Και τοτε καταλαβαίνω το μοιραίο. Η ώρα είναι 12:00 και εμείς έχουμε κάνει μόνο 120 χιλιόμετρα…Ξεροντας ότι ο Ηλίας μπορεί μπαίνω μπροστά και αρχιζω να ανοιγω. Περνάω από μέρη που δεν έχω ξαναπεράσει. Μάναρη, Βλαχοκερασιά, Καρυές και ο Δρυμός του Πάρνωνα. Εχω χαζέψει από το μέρος και θέλω να βρω ένα πιλοτικό της λέσχης να του δώσω τα συγχαρητήρία μου για τον σχεδιασμό της διαδρομής. Σκέφτομαι ότι σύντομα πρεπει να ξαναπεράσω από τα ίδια μέρη με την γυναίκα μου και την κόρη μου. Σε όλη την διαδρομή συναντάμε μηχανές τις όποιες περνάμε και συνεχίζουμε αφήνοντας πίσω τις άλλες ομαδες. Ξέρω ότι είμαστε πολύ πίσω χρονικά και η μέση ωριαία των 35 χλμ/ωρα δεν έχει καμμια σχέση με τα 63 χλμ/ωρα της περασμένης μέρας. Στόχος μου είναι να φτάσω τα 60 χλμ/ωρα μέχρι το απογεύμα. Φτάνουμε στο Πολύδροσο και χωρίς καμμια καθυστέρηση τρέχω προς το σημείο του παιχνιδιού. Μπαίνει όλη η παρέα στην σειρά αναμονής και χωρίς να με νοιαζει πλεον τι θα ρίξω ριχνω τα βέλη και ντύνομαι γρήγορα πηγαίνοντας προς την μηχανή. Οι υπόλοιποι μιλάνε για στάση για ξεκούραση και εγω γκρινιάζω να συνεχίσουμε. Είμαστε όλοι πάνω στις μηχανές και συνεχίζοντας μεσα από τον Δρυμό κατευθυνόμαστε προς το Γεράκι και τους Μολάους, με τελικό προορισμό την Μονεμβασιά. Η ταχύτητες πλέον είναι αρκέτα μεγάλες και βλέπω τον Bikerted κολλημενο στην ουρά μου. Οσο και αν ανοιγω το γκάζι δεν μπορώ να τον ξεκολλήσω με τίποτα. Αφού σταματάμε για να ρωτήσουμε αν χρείαζονται βοήθεια μερικοί που είχαν σταματήσει στην άκρη του δρόμου, φτάνουμε στην Μονεμβασιά πριν το καταλάβουμε. Η Ομάδα είναι αποφασισμένη να σταματήσει για στάση ότι και αν λέω, όσο και αν γκρινιάζω…

Η ώρα περνάει και τα χιλιόμετρα δεν λένε με τίποτα να αυξηθούν. Εμείς είμαστε ακόμη στην Μονεμβασιά και χαλαρώωωωωνουμε….Κοιτάμε ο ένας τον άλλον και λέμε χαλλλαρααααα….Ο Νίκος αποφασίζει να ξεκινήσει νωρίτερα αφού έχει πρόβλημα με τα λάστιχα του και θέλει να κόψει ρυθμό. Ανεβαίνει και ο Ηλίας από την τουαλέτα που είχε χαθεί για κανένα 20λεπτο χαμογελαστός. Ντυνόμαστε και ξεκινάμε μπουλούκι και όχι ομάδα. Ο Ηλίας με τον Δημητρή μπροστά. Ο Θοδωρής με τον φίλο από Αθήνα έπειτα και τελευταίος εγω αφού θαυμαζα θεσπέσια υπάρξη διακοπούσα εις το κάστρον της Μονεμβασιάς. Τα χαμογελα έπεσαν και ταυτόχρονα έπεσε και η νοητή σφαλιάρα της γυναίκας μου που με επανέφερε στην πραγματικότητα! Ξεκινάω γρήγορα να τους προλάβω αλλα δεν έχω κουμπώσει το κουμπί του μπουφάν μου. Εντομο με τάσεις αυτοκτονίας αποφασίζει να κάνει την απονενοημένη πράξη πέφτοντας πάνω στην πρώτη μηχανή που θα βρει. Και αυτή είμαι εγώ. Καρφώνεται πάνω στο λαιμό μου και πέφτει μισοζαλισμένο μέσα στην μπλούζα μου. Νευριασμένο που δεν τα κατάφερε αρχίζει να με τσιμπάει . Σιγά μην κάτσω να τις φάω από ένα εντομο. Αρχιζω λοιπόν και εγω τις σφαλιάρες στο στήθος μου, και στο τέλος δεν ξέρω αν πονάω από τα τσιμπήματα ή από τις σφαλιάρες. Σταματάω στην άκρη και του ζητάω ανακωχή. Απομακρύνεται και ξαναξεκινάω. Λίγο παρακάτω με περιμένει ο Θοδωρής με τον φίλο του και πάνω που πιάνουμε ρυθμό…νεαρά υπάρξη με τζιν σορτσάκι και αμανικο μπλουζάκι που αφήνει τα προσόντα του μπροστινου συστηματος ελευθερα να παρουν αέρα, είναι σκυμμένη πάνω από ψευτοεντουράκι και κάτι κοιτάζει στον κινητήρα… Κριμα είναι να το αφήσεις το μικρό ξανθούλι στην ερημιά μόνο του να σκαλίζει ένα κινητήρα ενώ από πίσω ακολουθούν ορδες Ουνων μοτοσυκλετιστών. Καθήκον μου ως πολιτης, μοτοσυκλετιστής, ανθρωπος, και με στοιχειώδεις γνωσεις μηχανολογίας… ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ!!!! Καθαρά αλτρουιστικά, τίποτα παραπάνω. Αλλά η ατυχία μου αυτό το Σαββατοκυριακο δυστυχώς δεν σταμάτησε. Την στιγμή που την ρωτάω αν χρειάζεται βοήθεια και με κοιτάζει με τα αθώα και ελαφρώς υγρά μάτια της γεμάτα ευγνωμοσύνη, η μηχανή της παίρνει μπροστά!!! Ξαναξεκινώ μπουκάλα και παρακάτω βρισκω τα παιδιά. Αρχιζουμε πάλι να κυνηγιομαστε με τον Θοδωρη και δεν μπορω να τον ξεκολλησω με τιποτα από την ουρά μου. Στην Σκάλα μας περιμένουν και ο Δημήτρης με τον Ηλία και γρήγορα μα πολύ γρήγορα συνεχίζουμε προς Γυθειο, Μαυροβούνι και τέλος Αρεόπολη. Πραγματικά φετος το roadbook ήταν τοσο καλογραμμένο που δεν χρειαζόταν σχεδόν καθόλου να κοιτάξεις τον χάρτη. Χρειαζόταν όμως γνώσεις αποκρυπτογράφησης φωτογραφιών. Μετά την Λαγιά σκεφτείτε την εικόνα. Τριάντα μαντραχαλάδες με δερμάτινα και κορντούρες και μπότες να είναι στημένοι στην άκρη του γκρεμού, να κρατάνε από μια φωτογραφία στο χέρι και να κοιτάζουν τον ορίζοντα σκεφτικοι!!! Είναι-δεν είναι η φωτό…Μετά από διαφωνιες αρχιζουμε όλοι μαζί να τραβαμε φωτογραφίες σαν τους τρελούς και ο Γερμανός τουρίστας με το αυτοκινούμενο έχει σταματησει και φωτογραφίζει εμάς λέγοντας στην γυναίκα του, ότι οι Ελληνες μοτοσυκλετιστές είναι τρελοί και κανείς δεν θα τον πιστέψει στην χώρα του αν δεν έχει φωτογραφίες για αποδείξεις. Ο Ηλίας φεύγει μπροστά να βρει τον Νικο και έτσι η αρχικά εξαμελής παρέα, έγινε τριμελής. Επόμενη στάση Μάλτα και η ώρα είναι ήδη 16:00!!!

Πριν ένα χρόνο είχα ξαναπεράσει για δουλειά από την ίδια διαδρομή ανάποδα πηγαίνοντας από Καλαμάτα προς Καραβοστάσι, Αερόπολη, και Σπάρτη, και είχα ξαναθυμηθεί αυτήν την πανέμορφη διαδρομή. Τώρα όμως με το άγχος για την ώρα, με την κούραση της ημέρας, και με τον Θοδωρη κολλημένο πίσω μου να μην με αφήνει να πάρω ανάσα, το μόνο που δεν μπορώ να κάνω είναι να απολαύσω το τόπιο.

Σε αντίθεση με το περσυνό οδοιπορικό σε αυτό δεν είχα χρησιμοποιησει καθόλου GPS για τις διαδρομές, παρά μόνο ως computer trip για την μέση ωριαία και την απόσταση. Ετσι μέσα σε όλα τα άλλα επρεπε να προσέχω και τις ταμπέλες για το χωριό Μάλτα που δεν το είχα ξανακούσει. Στα ταξίδια με μοτοσυκλέτα όμως πάντα υπάρχουν και οι μοναχικές στιγμές μέσα στο κράνος, που οι σκέψεις και οι αναμνήσεις γεμίζουν το κεφάλι σου. Ετσι, αρκετές ώρες πριν τελειώσει το φετινό 36ωρο, εγω είχα αρχίσει ήδη να θυμαμαί πρόσωπα που συνάντησα, ανθρώπους που μιλήσα που γνώρισα για πρώτη φόρα. Ένα σταμάτημα σε ένα πεσμένο μηχανάκι, ένας χαμογελο συμπάθειας σε κάποιον, ένα αστειο με κάποιον άγνωστο σε μια στάση. Στο 36ωρο θυμάσαι πως είναι να εισαι μοτοσυκλετιστής. Θυμάσαι πως είναι πραγματικά η παρέα. Γιατί όπως λέει και ο πατέρας μου, μοτοσυκλέτα είναι τρόπος ζωής που είτε μπορείς να τον ακολουθησεις, είτε όχι. Και ο τρόπος ζωής δεν είναι μόνο η οδήγηση, η επιτευξη χρόνων ή χιλιομέτρων. Τροπος ζωής δεν είναι μόνο το στροφιλικι και τα πλαγιάσματα. Αλλά η παρέα, η κουβέντα, το να μοιράζεσαι από κοινού την κουραση, και το φιλικό άγγιγμα στον ώμο για να κάνεις τον αλλον να συνεχίσεις. Σκέψεις από έναν ανθρωπο που δεν έχει καβαλήσει ποτέ του, που φοβάται ακόμη και να ανεβεί ως συνεπιβάτης, αλλα τελικά λειτουργει ως μοτοσυκλετιστής περισσοτερο από πολλους από εμας. Σκεφτομαι όλο αυτό τον κόσμο που ξεκινησε το πρωι του Σαββάτου από την Αθηνα. 260 μοτοσυκέτες, και όλα αυτά από μια παρέα 10 ατόμων που πριν από 13 χρόνια αποφάσισαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό.

Στο χωριό Μαλτα επικρατεί ενας μικρός χαμός. Γνώρισε δόξες που είχε καιρο να ξαναδει. Τοσοι ξενοι μαζεμενοι στην μικρη πλατεια του χωριου για να τραβήξουν μια φωτογραφία δεν νομίζω ότι είναι συνηθισμένη εικόνα για τους ντόπιους. Αποφασιζουμε να κάνουμε μια μικρη στάση να πάρουμε δυνάμεις ώστε να βγάλουμε το υπόλοιπο κομμάτι ως την Αθηνα χωρις διακοπη. Το τελευταίο σάντουιτς της ημέρας καταναλώθηκε, λίγο νεράκι και επιτέλους τσιγάρο. Γαμώτο μου λείπει ο trooper με τις στάσεις του για τσιγάρα. Ξεκινάμε για άλλη μια φορά με κατευθυνση την Καλαματα και εγώ ειμαι μπροστά, ξέρω ότι πλέον δεν μπορώ να κρατήσω τον Θοδωρη πίσω μου, αλλώστε ο δυσκολα κρατιεται και έτσι μόλις περνάμε την Καλαματα και μπαίνουμε στις πρωτες ανηφορικές στροφες του Ταϋγετου του κάνω νόημα να περάσει μπροστά και να απολαύσει οδήγηση. Προσπαθώ να ακολουθησω τον ρυθμό του για λίγο αλλά ένα ταπεινο On – Off εχω ο ανθρωπας. Που να το φτάσω το supersport (ναι αυτό φταίει, και όχι ότι ο Θοδωρης είναι τουλαχιστον 3 φόρες ποιο γρηγορος οδηγος από εμενα). Κοιτάζω τους καθρέπτες και δεν βλέπω τον Δημητρη. Αποφασιζω να κόψω ταχύτητα για να με φτάσει αλλά σε όλη την διαδρόμη μέχρι την στροφή του Μυστρα δεν έχω δει τα φώτα του πίσω μου και η αληθεια είναι πως έχω αρχίσει να ανησυχώ λιγάκι αλλά ξέρω τουλάχιστον ότι ξέρει καλά την διαδρομη. Ανεβαίνω μέχρι τον Μυστρά και βρίσκω τον Θοδωρή να έχει βγάλει το κράνος του και να περιμένει. Σταματάω και βγάζω κράνος. Με ρωτάει για τον Δήμήτρη και του λέω πως όπου να ναι φτάνει. Βγάζω το κινήτο μου να δω την ώρα και να πάρω ένα τηλέφωνο την γυναίκα μου και τοτε βλέπω ότι ο Δημητρης με έχει πάρει τηλεφωνο. Η ανησυχια στο κόκκινο και για τους δύο. Ξεκινάμε να παίρνουμε τηλεφωνο τον Δημητρη μια εγώ μια ο Θοδωρής και ο Δημητρης δεν το σήκωνει. Η ώρα είναι 20:30 και ο Θοδωρής κάνει άλλη μια προσπάθεια να βρει τον Δημήτρη και τότε…

Ο Δημήτρης εμφανίζεται ακολουθουμενος από τρεις BMWδάκηδες…Ημουν σίγουρος ότι κατι σοβαρό έχει συμβεί και τώρα επιβεβαιώνομαι…Πάντα του έλεγα του μικρού να προσέχει τις παρέες του, αλλά αυτός ποτέ δεν με ακουγε. Εκανε πάντα του κεφαλιού του και να τώρα που εμπλεξε με κακές παρέες τελικά!!! Κατεβαίνει από την μηχανή του και βγάζει το κράνος. Ξερει ότι θα τον μαλώσω, και παίρνει το ύφος «κουτάβι». «Που ήσουν;», τον ρωτάω με το πιο σοβαρό υφός που έχω, ενώ ο Θοδωρής από πίσω έχει βάλει τα χέρια στην μέση και τον κοιτάει κουνόντας τον κεφάλι του επικριτικά για την κατάντια του μικρού. «Εεεε, να χάθηκα λίγο παρακάτω και βρέθηκαν τα παιδιά, που είχαν GPS για τον δρόμο και εκτός δρόμου, ο ένας είχε και Laptop μαζί του, ενώ είχαν όλοι δορυφορικά τηλέφωνα….Συγνωμη ρε Σοφ, αλλά ενιωσα ασφάλεια μαζί τους στην έρημο του Μυστρα…Αφού τελικά χαθήκαμε, παίξαμε ένα ΜΟΤΟGP 2009 στο laptop (τους έσκισα), και τελικά βρέθηκε ένας χωρικός με το τρακτέρ του και μας είπε να τον ακολουθήσουμε για να μας φέρει ως εδώ…Απλά καθυστερήσαμε λίγο γιατί τα παιδιά όταν έμαθαν ότι ο δρόμος είναι σκονισμένος ήθελαν να βάλουν τις μηχανές επάνω στην καρότσα για να μην λερωθούν. Το είχαν δει λέει πως βάζουν τις μηχανές σε καρότσα σε κάποιο Long Way κάτι με κάποιον McGregor…». «Σοφ, μην το πεις αυτό το όνομα γιατι μόλις το ακούνε, πέφτουν κάτω στα γόνατα και κάνουν 30 μετάνοιες ο καθένας», μου είπε συνωμοτικά στο αυτί!. Ο Θοδωρής που καθόταν ακριβως δίπλα μου πλέον, και ως γνωστός διάολος, φωνάζει δυνατά McGregor, McGregor, McGregor…Και ξαφνικά βλέπουμε κόσμο τριγύρω μας να πέφτει στα γόνατα και να αρχίζει τις μετάνοιες μουρμουρίζοντας «Δεν είμαστε άξιοι, δεν είμαστε άξιοι, δεν ειμαστε άξιοι» …Ηταν σίγουρα η ώρα που έπρεπε να φυγουμε γιατι μολις τελείωναν με τις μετάνοιες θα γύριζαν προς εμάς, έτσι 20:30 πλέον, καβαλάμε τις μοτοσυκλέτες μας και κατευθυνόμαστε προς την Σπαρτή. Στην παρέα έχει ενσωματωθεί και ο Γιάννης από τα Γιαννένα (Mirage…ονομα και πραγμα), μαζί με την παρέα του, και συνεχίζουμε μαζί μέχρι λίγο έξω από την Σπάρτη. Στην Ε.Ο. Σπάρτης Τριπόλεως έχουμε συμφωνήσει να ανοίξουμε όσο μπορούμε και να κάνουμε ανασυγκρότηση στην έξοδο για Αχλαδόκαμπο. Ηταν μια ωραία, νυχτερινή πλέον, διαδρομή η οποία πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Ημουν τοσο κουρασμένος από το αγχος της ώρας που ηταν η πρωτη φορά που δεν κοίταζα που είμαι…Απλα τον δρόμο και συγκέντρωση στην οδηγησή μου. Βρίσκω τον Θοδωρή να περιμένει στην έξοδο του Αχλαδόκαμπου, και πριν προλάβω κλείσω τους αεραγωγους στο μπουφαν, ήρθε από πίσω και ο Δημητρης. Για την διαδρομή του Αχλαδόκαμπου είχαμε συμφωνησει με τον Δημήτρη να πηγαίνουμε μαζί. Ο θοδωρής θα εφευγε μπροστά. Περάσαμε μαζί όλο το ανηφορικό κομμάτι και στα τελειωματα της διαδρομής, πλέον δεν μπορουσα να βγάλω ουτα γραμμές, ούτε τιποτα, Εκοψα ταχύτητα και κατεβήκαμε πιο χαλαρά μέχρι τις ευθείες πριν το Αργος, στο οποίο μπήκαμε συνοδεία ορδών ελικοφόρων μοτοσυκλετιστών η οποίοι μας συνόδεψαν μέχρι την κορυφή στο κάστρο του Αργους για την τελευταία φωτογραφία του φετινού 36ωρου. Ηξερα ήδη πριν σταματήσουμε ότι το παιχνίδι με τον μικρό είχε χαθεί… Η επιρροή ήταν πολύ μεγάλη για αυτόν… Βγάζουμε την φωτογραφία και λεμε να ξεκινήσουμε. Και τότε γίνεται αυτό που φοβόμουν…

Ο Δημήτρης με το όποιο ένοχο βλέμμα που έχω δει ποτέ μου, μου λέει πως θέλει να μείνει λίγο παραπάνω. Θέλει να δει τον φεγγάρι δίπλα στο κάστρο και να χαζέψει λίγο τριγύρω… Βλέποντας τα πρόσωπα και των δυο μας και αφού καταλαβαίνει πως δεν γίνεται πιστευτός με τίποτα, μας ξεφουρνίζει την αλήθεια… «Νιώθω ωραία ρε παιδιά ανάμεσα σε τόσους ίδιους, ανάμεσα σε τόσους έλικες, τωρα καταλαβαινω την λατρεία του thou-vou για το ΒΜW του». Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, εκτός από το να ικετέψουμε την Παναγιά Παρθένα να τον φωτίσει, και να τον προστατέψει όπως όλα τα μικρά παιδιά. Να τον φέρει στον ίσιο δρόμο του μοτοσυκλετισμού. Καβαλήσαμε και φύγαμε με τον Θοδωρή δίνοντας ραντεβού στον τερματισμό.

Κυριακή 10/05 23:30:

Περνάω την πύλη του Tera Verde και βλέπω τα «παιδια» του club στον τερματισμό. Περνάω, με γύριζουν πίσω για φωτογραφία. Ο Παναγιώτης παίρνει την καρτά μου με τα χιλιόμετρα. Εγώ ακόμη δεν έχω κατέβει από την μηχανή. Σβήνω, είμαι πολύ κουρασμένος αλλά δεν είναι αυτό που με πειράζει…Συναντώ Ηλία, Νικο, Θοδωρή και εκείνη την στιγμή μπαίνει και ο Δημήτρης (η Παναγία άκουσε τις προσευχές μας). Παιρνω μηχανικά την μπύρα που μου δίνουν και πίνω μια γουλιά… Το 36ωρο έχει τελειώσει σκέφτομαι, αλλά τότε τα πάντα φωτιζονται μπροστά μου. Δεν έχει τελειώσει…

ΑΠΛΑ ΜΟΛΙΣ ΞΕΚΊΝΗΣΕ ΤΟ 13^ο 36ΩΡΟ – 2010!!!

Τα λέμε σε ένα χρόνο φίλοι.

Σημειωση: Η ιστορία είναι φανταστική και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματα, πρόσωπα, καταστάσεις, είναι απολύτως τυχαία!

Για όποιον παρεξηγήθηκε για αυτά που έγραψα για τα BMW… Είμαι ενας αναβάτης BMW R 1200 GS, που απλά του αρέσει να πείραζει τον κόσμο, και ακόμη περισσότερο να πειράζει αυτούς πους βάζουν εύκολα ταμπέλες στον κόσμο…

(Αντιθετα με τα Varadero δεν έχω ιδιαίτερες συμπάθειες)

Παραλειπόμενα – ξεχασμένα πρόσωπα

Spyro με τα αδέρφια του: Τρελοί τυποι τα δύο αδερφια, ενώ ο Spyro απολύτως normal…Σπύρο να το κοιτάξεις αυτό.

Δυο παλιά Guzzi, παρέα με ένα κλασσικό Ηοnda: Τους συναντήσαμε αρκετές φορές και κάθε φορά ευχαριστιόμασταν την διαδρομή μαζί τους. Θυμίζαν τους μοτοσυκλετιστές όπως πρεπει να είναι (τουλαχιστον μεσα στο μυαλό μου). Πρώτη συζητηση μεταξύ μας: «21:00 θα είμαστε Αθήνα». « Φιλε μου δεν θέλω να σε στεναχώρησω αλλα πριν τις 23:00 δεν προκειται να βρισκεσαι εκει» μου απαντά…Ειχε δίκιο. Δευτερη συζητηση μεταξύ τους: «ρε συ πατάς φρένο;». «¨Ναι ρε, πως αλλιώς θέλεις να σταματήσω στην κατηφόρα;». «Ναι αλλά όταν πατάς φρένο εμένα με τυφλώνει το φώς σου από πίσω». «Καλά δεν θα ξαναπατήσω».

Τα παιδιά στο εστιάτοριο που πέρασα δίπλα τους στο δείπνο και τυχαία ακούσα την κουβέντα τους: « Μα είναι δυνατόν να μας ζητάνε να βγάλουμε φωτογραφίες σε συγκεριμένα σημεία που πρέπει να βρουμε; Ας στήνανε ένα δικό τους εκει και ας μας εβγαζε ότι περάσαμε!!!» … Ναι και να μας είχαν και από 2 παρθένες στον καθένα να μας κάνει μασαζ στα δάχτυλα ενώ μια άλλη μας ανακούφιζε!!!