«Κυρίες και κύριοι, καλωσορίσατε στην πτήση της ΚΑΜΜΕΝΟΣ AIRLINES, για τον μίνι δοκιμαστικό γύρο της Ελλάδος. Ο Κυβερνήτης και το πλήρωμα σας εύχονται μια ευχάριστη και άνετη πτήση».
Ειναι 1:00 το βράδυ, τα μάτια μου καίνε, και η συγκεκριμένη φράση γυρνάει μέσα στο μυαλό μου. Πηγαίνοντας στην ευθεία της Λάρισας και χαζεύοντας τα στριπτιζάδικα στο πλάι του δρόμου, για την οπτική ευχαρίστηση των αγροτών του κάμπου, στο μυαλό μου έγινα αεροσυνοδός. Και να πω ότι πόναγε ο κώλος μου; Τα μάτια μου πόναγαν...
4:50 το πρώι μπαίνω Αττική Οδό. Η μηχανή φορτωμένη από την προηγούμενη νύχτα. Ηθελα να αλλάξω τακακια, αλλά το απόγευμα γυρνώντας σπίτι, με περίμεναν τεχνίτες. Τα πήρα μαζί μου σε περίπτωση που χρειαστούν. Αργότερα θα ανακαλύψω ότι ξέχασα άλλα βασικότερα πράγματα.
Σε τέτοιου είδους βόλτες σημασία έχει ο ρυθμός. Κανονίζω μια χαλαρή ταχύτητα ταξιδιού, αφού ειμαι τριβάλιτσος (ενα κάρρο δείγματα πήρα πάλι μαζί μου), και κινούμαι στην δεξία λωρίδα με 120 χλμ/ωρα. Σκοπεύω να το κρατήσω αυτό στο περισσότερο ταξίδι.
Το μετεωρολογικό δελτίο δεν είναι με το μέρος μου, και το πρωινό το επαληθεύει. Ξεκινάω με ψιχάλα από το σπίτι, και πηγαίνω έτσι μέχρι το Κιατό. Να σταματάει και να ξαναπιάνει. Μια στεγνό, μια βρεγμένο. Οτι χειρότερο για τα λάστιχα μου, τα οποία δεν κρατάνε καθόλου. Ευτυχώς, ακομή και η βροχή, αποδειχτήκε γρηγορότερη από εμένα και έτσι στην υπόλοιπη διαδρομή την κυνηγούσα από πίσω.
06:45. Σταματάω για βενζίνη και καφέ στο Αντίρριο. Τηλέφωνο στα γρήγορα στους συνεργάτες που ακολουθούν με αυτοκίνητο (κανένα BMW δεν ταξιδεύει χωρίς όχημα υποστήριξης), οι οποίοι βρίσκονται ακόμη στην Κόρινθο. Τέλεια, με βολεύει αυτό. Αντί να πάω κανονικά, αφού έχω χρόνο, θα κάνω μια παράκαμψη και έτσι θα περάσω από το πιστάκι Αστακού – Πάλαιρου – Βόνιτσας (trooper δεν ηταν το ιδιο χωρίς εσένα).
...συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου